betalingsdienstenwetgeving

Betalingsdienstenwetgeving is de verzameling wetten, directives en regelgevingen die de uitvoering, exploitatie en toezicht op betalingsdiensten regelen. Dit omvat onder meer banken, betalingsinstellingen, emittenten van elektronisch geld, en aanbieders van betaling- of accountinformatie-diensten. Het doel is veilige, overzichtelijke en concurrerende betalingsverkeer mogelijk te maken met goede consumentenbescherming en operationele robuustheid.

De belangrijkste regels zijn grotendeels Europees geankerd. De Payment Services Directive 2 (PSD2) vormt de kern voor betalingsdiensten binnen de EU, inclusief vereisten voor licenties, kapitaal, risicobeheer en transparantie. PSD2 introduceert onder meer sterke klantauthenticatie (SCA), beveiligde communicatie en open banking via toegang tot betaalrekeningen voor derde aanbieders (TSOs) via gestandaardiseerde API’s. Ook de voorschriften rondom kostenontsluiting, informatieplicht en klachtenafhandeling zijn belangrijk. Daarnaast spelen de Elektronisch Geld Richtlijn (EMD) en relevante reguleringsstandaarden (RTS/ITS) een rol in het regime voor e-money en technische beveiliging.

Toezicht en handhaving liggen op Europees en nationaal niveau. In de EU rollen de Europese toezichthouders (zoals EBA) modellen en richtsnoeren uit, terwijl nationale toezichthouders zoals De Nederlandsche Bank (DNB) in combinatie met andere autoriteiten toezicht houden op licenties, kapitaal en naleving. In Nederland vallen tevens consumentenbescherming en marktgedrag onder AFM en DNB, afhankelijk van het type dienst.

Belangrijke verantwoordelijkheden voor aanbieders zijn onder meer vergunningtering, naleving van AML/KYC-eisen, operationele continuïteit, incidentrapportage en duidelijke consumenteninformatie over kosten en risico’s.

Trends omvatten voortzetting van open banking, verdere digitalisering, toenemende automatisering en versterking van beveiliging en toezicht met technologische ontwikkelingen.