beschermingsduur

Beschermingsduur is de periode waarin een rechthebbende exclusieve rechten heeft op een werk, uitvinding of ander onderwerp dat onder de wetgeving over intellectuele eigendom valt, en waarin onbevoegd gebruik is uitgesloten. De duur wordt bepaald door het toepasselijke rechtsstelsel en de jurisdictie en eindigt wanneer de bescherming verloopt, waarna het onderwerp mogelijk in het publiek domein terechtkomt.

In het auteursrecht (auteursrecht) gelden in de EU over het algemeen de volgende regels: de bescherming duurt het leven van de maker plus 70 jaar. Als de maker onbekend is of het werk anoniem is, geldt 70 jaar vanaf de eerste openbaarmaking. Bij meerdere makers eindigt de termijn 70 jaar na de dood van de laatst overlevende maker. Na afloop kan iemand het werk gebruiken zonder toestemming, met behoud van eventuele morele rechten.

Octrooien beschermen doorgaans 20 jaar vanaf de indiendatum, onder voorwaarde van betaling van jaarlijkse vernieuwingen. In sommige gevallen kunnen Supplementaire Beschermingscertificaten (SPC’s) de bescherming verlengen voor bepaalde geneesmiddelen of gewasbeschermingsmiddelen om vertraagde goedkeuringen te compenseren.

Andere vormen van bescherming kennen andere termijnen. Merken kunnen in de EU aanvankelijk ongeveer 10 jaar bescherming genieten en bij tijdige vernieuwing en continu gebruik telkens met 10 jaar verlengd worden, waardoor de bescherming langer kan aanhouden. Ontwerpenrechten hebben in veel jurisdicties een vaste maximale duur (bijv. circa 25 jaar in de EU) met periodieke vernieuwing.

Bij het verstrijken van de beschermingsduur komt het onderwerp in het publiek domein, waarna iedereen het zonder toestemming mag gebruiken, hoewel nog wel resterende rechten (zoals morele rechten of contractuele restricties) van toepassing kunnen blijven.