antibodygedreven

Antibodygedreven verwijst naar immunologische processen en therapeutische benaderingen waarin antilichamen een centrale rol spelen bij de herkenning en bestrijding van antigenen. Antilichamen zijn eiwitten die specifieke antigenen herkennen en kunnen neutraliseren, virussen en toxines blokkeren, en via agglutinatie of opsonisatie de verwijdering door fagocyten vergemakkelijken.

In de natuurlijke immuunrespons dragen antilichamen bij aan neutralisatie van pathogenen, voorkomen ze intoxication en ondersteunen ze de verwijdering van micro-organismen. Het Fc-gedeelte van het antilichaam kan interactie aangaan met Fc-receptoren op immuuncellen, waardoor verdere effectorfuncties mogelijk zijn en het complementensysteem kan worden geactiveerd.

Fc-gemedieerde effectorfuncties zoals ADCC (antibody-dependent cellular cytotoxicity) en ADCP (antibody-dependent cellular phagocytosis) spelen een sleutelrol in de afweer: NK-cellen, granulocyten en fagocyten worden aangestuurd om geïnfecteerde cellen of pathogenen te elimineren. Ook CDC (complement-dependent cytotoxicity) kan bijdragen aan de vernietiging van doelwitten.

Diagnostiek maakt gebruik van antilichamen als reagentia om antigenen te detecteren in tests zoals ELISA, immunofluorescentie, immunohistochemie en point-of-care-tests.

Therapeutisch worden vooral monoclonale antilichamen ingezet, vaak gericht op neutralisatie, blokkering van receptor-ligand-interacties of levering van cytotoxische middelen via antistof-drug conjugates. Bispecifieke antilichamen kunnen twee doelwitten tegelijk binden en immuunlijke cellen recruteren.

Vaccinologie streeft naar een duurzame antibodygedreven immuniteit, met geheugen-B-cellen en plasmacellen die bij blootstelling snel antilichamen produceren. Beperkingen omvatten antigenvariatie, anti-drug antibodies, mogelijke bijwerkingen en kosten.