afstandswaarnemingen

Afstandswaarnemingen is het verzamelen en analyseren van gegevens over de aarde op afstand, zonder direct contact met het onderzochte object. Dit gebeurt met sensoren op satellieten, vliegtuigen en drones en omvat zowel optische als non‑optische metingen (bijvoorbeeld radar en LiDAR). De gegevens bestaan meestal uit georefererende beelden en spectrale informatie die gebruikt worden voor de analyse van landbedekkingen, vegetatie, waterlopen en stedelijke omgevingen, alsook voor klimaat- en milieuproblemen.

Typische platforms zijn satellieten zoals Landsat, Sentinel-2 en MODIS, naast commerciële high‑resolutionconstellaties zoals WorldView en Pleiades. Drones leveren gedetailleerde close‑range opnamen. Sensoren bestrijken het zichtbare, nabij infrarood en kortere infrarood spectra, en omvatten vaak radar (SAR) en LiDAR voor structuur en hoogte. De verkregen data worden in algemene zin omgezet naar digitale beelden en kunnen worden gecombineerd met andere gegevensbronnen.

De verwerking van afstandswaarnemingen omvat acquisitie, radiometrische en atmosfeercorrectie, geometrischecorrectie en mosaicking. Vervolgens worden de beelden geanalyseerd met classificatie, indexberekeningen (bijv. NDVI, NDWI) en object- of patroonherkenning. Tijdreeksen en change detection leveren informatie over veranderingen in landgebruik, vegetatiegroei, waterstanden en stedelijke ontwikkeling. De resultaten worden vaak geïntegreerd in GIS‑omgevingen en vertaald naar kaarten, modellen of beleidsondersteunende producten.

Toepassingen van afstandswaarnemingen zijn onder meer landbouw en voederproductie, bos- en natuurbeheer, waterbeheer, milieu‑monitoring, stedelijke planning, infrastructuurbeheer, rampenrespons en klimaatonderzoek. De aanpak biedt globale dekking en herhaalbaarheid, maar is afhankelijk van weersomstandigheden voor optische sensoren en kent uitdagingen zoals ruimtelijke resolutie, data‑grootte en complexe verwerking.