aangezichtsschedel

De aangezichtsschedel, ook wel viscerocranium genoemd, is het deel van de schedel dat het gezicht vormt en beschermt. Het bestaat uit 14 botten: twee maxillae (bovenkaak), twee os zygomaticum (jukbeenderen), twee ossa nasalia (neusbeenderen), twee os lacrimale (traanbeenderen), twee conchae nasales inferiores (onderste neusschelpen), twee palatina (harde gehemeltebotten), vomer en mandible. Deze botten vormen samen de onder- en zijkanten van de schedel en begrenzen de oogkassen, neusholte en mondholte. De tanden zitten in de maxillae en de mandible, waardoor de aangezichtsschedel een cruciale rol speelt bij kauwen en spraak.

Het aangezichtsskelet articuleert met het neurocranium via verschillende suturen en vormt de grenzen van de orbitale holtes, de neusholte en de mondholte. Ontwikkeling vindt grotendeels plaats door intramembraan ossificatie uit mesenchym dat uit neural crest-cellen afkomstig is; enkele onderdelen (zoals delen van de mandibula) vertonen daarnaast endochondrale ossificatie bij de condyl.

Klinisch gezien is de aangezichtsschedel gevoelig voor letsel, vooral bij trauma. Fracturen van het aangezicht worden gecategoriseerd en omvatten onder meer Le Fort-fracturen (I, II en III) die de maxilla en aangrenzende structuren raken, evenals fracturen van de jukbeenderen, orbita en mandibula. Ook afwijkingen in occlusie, gezichtsasymmetrie en congenitale anomalieën komen voor.