Vochtigheidsensoren

Vochtigheidsensoren, ook wel vochtigheidssensoren genoemd, zijn toestellen die de hoeveelheid waterdamp in een gas meten. Ze leveren meestal een indicatie van relatieve luchtvochtigheid (RH) of, minder vaak, de dauwpunt. De sensoren worden toegepast in gebouwen, industrie en consumententoepassingen om processen, comfort en opslagomstandigheden te sturen.

Veelvoorkomende meetprincipes zijn capacitatief en resistief. Capacieve sensoren gebruiken een hygroscopisch dielektricum; tussen twee elektroden verandert de capaciteit met de relatieve vochtigheid. Resistieve sensoren meten de verandering in weerstand van een vochtgevoelig materiaal. Er bestaan ook sensoren op basis van de warmtegeleiding of optische methoden. De keuze hangt af van gewenste precisie, gevoeligheid, temperatuurcompensering en kosten. De output kan analoog (bijv. 0-3.3 V) of digitaal zijn via interfaces zoals I2C of SPI.

Prestatiekenmerken omvatten vaak een meetbereik van 0-100% RH, nauwkeurigheid meestal circa ±2-5% RH bij 20-25°C voor hoogwaardige sensoren, responstijd van enkele seconden tot enkele minuten, en sensoren met temperatuurcompensatie. Sensoren kunnen gevoelig zijn voor condensatie, vervuiling en hysterese; kalibratie en juiste locatie zijn daarom belangrijk.

Toepassingen bestrijken gebouwbeheer (HVAC), klimaatbeheersing in opslagruimten, landbouw en kassen, meteorologie, medische en farmaceutische omgevingen, elektronica- en halfgeleiderindustrie, en musea waar gecontroleerde luchtvochtigheid conservering vereist.

Onderhoud omvat periodieke kalibratie, vervanging of aanpassing van de sensoren naarmate ze verslechteren, en selectie van materialen en afdichtingen die bestand zijn tegen chemicaliën en stof. Moderne sensoren integreren vaak met IoT-systemen en voorspellend onderhoud via digitale dashboards.