Vlaamssprekende

Vlaamssprekenden is een term die verwijst naar personen die Vlaams spreken, een variant van het Nederlands die in Vlaanderen, het noordelijke deel van België, wordt gesproken. De term kan zowel een taal- als een culturele identiteit aanduiden. Vlaamssprekenden vormen de grootste taalgroep binnen Vlaanderen en horen tot de bredere gemeenschap van het Nederlands, waarbinnen variaties bestaan tussen regio’s en sociale groepen.

Vlaams is geen aparte taal maar een groep dialecten en een schriftelijke norm die in België gangbaar is. Het omvat verschillende regionale varianten zoals West-Vlaams, Oost-Vlaams, Vlaams-Brabants en Limburgs. In formele communicatie wordt meestal het Algemeen Nederlands (Belgisch-Nederlands) gebruikt, terwijl in informele situaties lokale woordenschat en uitspraakkenmerken domineren. Het Vlaamse dialectenlandschap loopt door tot aan de grens met Nederland.

Historisch gezien heeft Vlaams spreken zich ontwikkeld binnen de Belgische staat en haar taalbeleid. Nederlands is de officiële taal in Vlaanderen. De Taaluniecoördineert gezamenlijke spelling en standaardisatie van het Nederlands in België en Nederland. De taalwetten in de jaren zestig markeerden de taalgrens en garandeerden Vlaams onderwijs, media en openbaar bestuur in het Nederlands, met kenmerkende regionale varianten.

Qua demografie wonen in Vlaanderen ruim zes miljoen Vlaamssprekenden. Brussel is tweetalig, met een aanzienlijke Franse meerderheid en een Nederlandse minderheid. Daarnaast zijn er Vlaamssprekende diaspora-groepen in andere landen. Vlaamssprekenden vormen een belangrijke groep binnen het groter Nederlandstalige taalgebied, met eigen media, onderwijs en culturele instellingen die het Vlaams identiteitsgevoel versterken.