UVstabilisatoren

UV-stabilisatoren zijn chemische additieven die kunststof-, coating- en andere polymerenmaterialen beschermen tegen verontreiniging en achteruitgang door ultraviolette straling. Ze voorkomen of vertragen fotochemische processen die leiden tot verkleuring, afbraak van de moleculaire structuur en verlies van mechanische eigenschappen, waardoor materialen langer bruikbaar blijven in buitenomstandigheden en bij blootstelling aan zonlicht.

De belangrijkste groepen zijn UV-absorbers en hinderende amine-stabilisatoren (HALS). UV-absorbers vangen UV-licht op en geven energie als warmte vrij, zodat de onderliggende polymere ketens minder worden aangetast. Voorbeelden zijn verbindingen op basis van benzotriaol en benzofenon. HALS werken niet zozeer door absorptie van UV-licht, maar door radicalen te stoppen en beschadigde ketens te herstellen; ze zijn gebaseerd op hindered amine-structuren en worden vaak toegepast in combinatie met UV-absorbers om zowel korte- als lange termijn stabiliteit te verbeteren.

Toepassingen zijn breed: plastics zoals polyolefinen (PE, PP), PVC, PET en PC, diverse polyesters en coatings voor bouw, automotive, verpakkingen en textiel. De keuze van stabilisator hangt af van het type kunststof, de gewenste helderheid of kleur, de verwerkingstemperaturen en de blootstellingsomstandigheden. Stabilatoren kunnen migreren naar oppervlakken of naar voedselcontactlagen, wat regulatoire en compatibiliteitsmatige overwegingen vereist. Ze kunnen ook de kleur of helderheid beïnvloeden en moeten compatibel zijn met andere additieven zoals antioxidants en pigmenten.

Regelgeving en milieuvraagstukken spelen een rol, vooral bij verpakkingen en voedselcontactmaterialen. Bij recyclage kunnen achtergebleven stabilatoren kwaliteitsimplicaties hebben. Accelerated weathering-tests zoals QUV en Xenotest worden gebruikt om prestaties onder geconditioneerde UV-belasting te evalueren.