Tangdynastieën

Tangdynastieën is een term die in de Oost-Aziatische historiografie wordt gebruikt voor de Tang-dynastie en verwante regimes die zichzelf als erfopvolgers van de Tang beschouwden. De belangrijkste periode, de Tang-dynastie zelf, liep van 618 tot 907 na Chr. en ontstond na de val van de Sui-dynastie. De macht lag bij de keizer en zijn hof, met Chang’an als hoofdstad en een centraal bestuur dat zich uitstrekte over grote delen van China.

Bestuurlijk systeem en overheid vormden een belangrijk kenmerk. De Tang ontwikkelden een bureaucratisch systeem met de drie afdelingen en zes ministeries, en een uitgebreid keizerlijk examenstelsel op basis van Confuciaanse klassieken. Dit bevorderde een meritocratisch ambtenarenapparaat, al werd de macht gaandeweg sterker bij provinciale krijgsheren en regionale bevelhebbers. Grondwetperkverschijnselen en belastingregels veranderden in de loop der tijd, wat de centrale controle tijdelijk ondermijnde.

Economisch en cultureel bloeide het rijk. Handel langs de Zijderoute en over zee nam toe, steden zoals Chang’an en Luoyang groeiden uit tot kosmopoliete centra. Op cultureel gebied ontstond een klassieke Tang-literatuur met dichters als Li Bai en Du Fu, naast ontwikkelingen in schilderkunst en drukkunst. Boeddhisme en Confucianisme wisselden elkaar af als intellectuele en culturele stromingen, en de samenleving kende een verhoogde urbanisatie en sociale mobiliteit.

Einde en erfenis. Tussentijdse conflicten, zoals de An Lushan-opstand (755–763) en latere opstanden, verzwakten de centrale macht en leidden tot decentralisatie. In 907 eindigde de Tang-dynastie en brak een periode van korte dynastieën en koninkrijken aan, bekend als de Vijf Dynasties en Tien Koninkrijken. De Tang wordt vaak gezien als een hoogtepunt van keizerlijk China, met blijvende invloed op bestuur, cultuur en regionale betrekkingen in Oost-Azië.