Schimmels

Schimmels vormen een apart rijk van eukaryote organismen. Ze bestaan uit cellen die zich organiseren in filamenten, hyfen, die samen een mycelium vormen. In tegenstelling tot planten gebruiken schimmels geen fotosynthese; ze zijn heterotroof en verteren hun voedsel buiten de cellen via enzymen, waarna de nutriënten worden opgenomen. De celwand bevat chitine.

Veel schimmels reproduceren via sporen. Die sporen kunnen door wind, water of dieren worden verspreid en bij geschikte omstandigheden uitgroeien tot nieuw mycelium. Soorten variëren van eencellige gist tot grote paddenstoelen. Belangrijke reproductieve structuren zijn onder andere basidia en asci, afhankelijk van de groep.

Ecologie en menselijk belang: Schimmels spelen een cruciale rol als natuurlijke afbraakorganismen, recyclen koolstof en stikstof in ecosystemen. Veel vormen vormen symbiotische relaties met planten (mycorrhiza), die de opname van water en mineralen verbeteren. Gist- en schimmelculturen worden op grote schaal gebruikt in voeding en biotechnologie; sommige schimmels produceren antibiotica zoals penicilline. Aan de andere kant kunnen schimmels ziekten veroorzaken bij mensen en dieren, en sommige produceren giftige stoffen (mycotoxines).

Diversiteit: Het rijk Fungi omvat diverse ondergroepen, zoals ascomyceten en basidiomyceten, plus andere lijnen zoals zygomyceten en glomeromyceten. De meeste schimmels bestaan als mycelia in het milieu en komen overal voor, in bodem, op planten en in water. Hun studie draagt bij aan ons begrip van ecosystemen, voedselproductie en gezondheidsrisico’s.