Satellietsignalen

Satellietsignalen zijn radiogolven die door kunstmatige satellieten in een baan om de aarde worden uitgezonden. Ze dienen voor communicatie, navigatie, televisie en data-relay, en voor aardobservatie en weersdata. De signalen reizen door vacuüm en door de atmosfeer naar ontvangers op aarde of naar andere satellieten, en worden beïnvloed door afstand, weer en ruimteomstandigheden.

Er zijn twee hoofdrichtingen voor satellietsignalen: uplink, van aarde naar satelliet, en downlink, van satelliet naar aarde. Een satellietsysteem kan telemetrie, besturing en payload-gegevens bevatten, naast gebruikersdata. Signalen worden gemoduleerd en gecodeerd om foutloze ontvangst te waarborgen; gangbare modulatietechnieken zijn onder meer BPSK, QPSK en 8PSK, vaak in combinatie met foutencorrectiecodes zoals LDPC of convolutionele codes.

Frequentiebanden en standaarden variëren per toepassing. Navigatiesatellieten gebruiken meestal L-bandfrequenties (ongeveer 1–2 GHz) voor de satellietsignalen die door receivers in voertuigen, telefoons en toepassingen worden gedecodeerd. Satellietcommunicatie maakt gebruik van C-, Ku- en Ka-band, met uplink en downlink op verschillende hogere frequenties. Voor digitale televisie en breedbandinternet bestaan internationale normen zoals DVB-S/DVB-S2(S2X). Ruimtecommunicatie maakt ook gebruik van ontwerpstandaarden zoals CCSDS voor telemetrie, tracking en command.

Kwaliteit en betrouwbaarheid hangen af van een goede linkbudget, nauwkeurige timing en bescherming tegen storingen. Regelgeving door ITU verdeelt frequenties en satellietbanen wereldwijd. Beveiliging en privacy zijn aandachtspunten door kans op jammen of spoofing, terwijl veel diensten versleuteling en authenticatie toepassen. Toepassingen omvatten navigatiesystemen, satelliettelevisie, breedbandinternet en aardobservatie.