RDuitgaven

RD-uitgaven verwijzen naar de uitgaven die organisaties doen aan onderzoek en ontwikkeling. Het begrip omvat kosten voor fundamenteel onderzoek, toegepast onderzoek en experimentele ontwikkeling, bedoeld om kennis te vergroten en technologische vooruitgang mogelijk te maken. RD-uitgaven komen voor bij bedrijven, overheden en kennisinstellingen zoals universiteiten en onderzoekscentra.

De componenten van RD-uitgaven zijn onder meer loonkosten van onderzoekers, materialen en apparatuur, contractonderzoek, softwareontwikkeling en afschrijvingen op R&D-gerelateerde activa. Ook indirecte kosten en subsidies die specifiek aan onderzoeksactiviteiten zijn gekoppeld kunnen onderdeel zijn van de RD-uitgaven. In de verslaggeving kunnen onderzoeksuitgaven meestal als kosten worden verantwoord, terwijl ontwikkelingskosten onder voorwaarden kunnen worden geactiveerd als immateriële activa.

RD-uitgaven vormen een belangrijke economische indicator voor innovatie en productiviteit. In statistieken worden ze vaak uitgedrukt als GERD (Gross Domestic Expenditure on R&D) of BERD (Business Expenditure on R&D). De RD-intensiteit, oftewel RD-uitgaven als aandeel van het bruto binnenlands product, geeft de inzet van een land op het gebied van onderzoek en ontwikkeling weer.

Beleidscontext en prikkels spelen een cruciale rol bij RD-uitgaven. Overheden bieden vaak subsidies, fiscale stimulansen of R&D-aftrekken om innovatie te stimuleren. Voorbeelden zijn fiscale kredieten of specifieke regelingen zoals WBSO in Nederland. De effectiviteit van RD-uitgaven hangt af van de kwaliteit van het onderzoek, samenwerking tussen sectoren en de benutting van opgedane kennis.