Pseudonimisering

Pseudonimisering is een vorm van gegevensbescherming waarbij direct identificeerbare velden in een dataset worden vervangen door pseudoniemen of kunstmatige identificatoren. De oorspronkelijke identificerende waarde wordt opgeslagen in een beveiligde sleutel of koppelingsindex. Hierdoor blijft de dataset bruikbaar voor analyse en verwerking, terwijl de kans op directe identificatie afneemt.

Verschil met anonymisering: bij anonimisering wordt de dataset zodanig bewerkt dat heridentificatie praktisch onmogelijk is/blijft, zelfs met aanvullende informatie. Bij pseudonimisering blijft heridentificatie mogelijk als de sleutel of koppelingsinformatie beschikbaar is. In de praktijk kan pseudonimisering een middel zijn om privacyrisico’s te beperken terwijl de data nog steeds voor onderzoeks- of statistische doeleinden kunnen worden gebruikt.

Technieken en beheer: veelgebruikte methoden zijn tokenisatie, hashing met zout, encryptie met een gescheiden sleutel en data masking. Belangrijke beheersmaatregelen omvatten gescheiden opslag van de herleidingssleutel, streng toegangsbeheer, uitgebreide logging en onderhoud van sleutelbeheer en toegangrechten. In het kader van wet- en regelgeving wordt pseudonimisering gezien als een beveiligingsmaatregel die de verwerking van persoonsgegevens kan vergemakkundigen, bijvoorbeeld onder de Algemene Verordening Gegevensbescherming (AVG/GDPR).

Toepassingen en beperkingen: pseudonimisering wordt veel toegepast bij onderzoeksgegevens, gezondheidszorg, data-analyse en samenwerking tussen organisaties waarbij datasets gedeeld worden. Het vermindert risico’s bij lekken en vergroot de bruikbaarheid van data, maar de gegevens blijven persoonsgebonden zolang de sleutel aanwezig is. Bescherming van de sleutel, beleid en privacy-by-design zijn essentieel om re-identificatierisico’s te beheersen.