Pinbetalingen

Pinbetalingen zijn een vorm van betaling met een bankkaart waarbij de betaling in een winkel of op locatie wordt geautoriseerd met een persoonlijke identificatiecode (PIN). Deze methode wordt vooral gebruikt bij debet- en betaalpassen en maakt deel uit van het kaartbetalingssysteem in veel landen, waaronder Nederland en andere Europese landen.

Hoe het werkt: De klant steekt de kaart in de betalingsterminal (of houdt deze tegen een contactloze lezer) en voert een PIN in. De terminal maakt verbinding met het kaartnetwerk en de bank om de transactie te verifiëren. Bij geslaagde verificatie wordt het bedrag in rekening gebracht en betaald aan de handelaar; de afschrijving kan direct of binnen korte tijd plaatsvinden. In sommige omstandigheden kan de PIN ook online worden geverifieerd via de issuer, afhankelijk van de kaart en terminal.

Techniek en beveiliging: Pinbetalingen gebruiken doorgaans de EMV-chip en PIN (chip-and-PIN). De PIN kan lokaal op de kaart of online via het kaartnetwerk worden geverifieerd. Transacties zijn versleuteld en worden ondersteund door beveiligingsstandaarden zoals PCI-DSS. Bij contactloze betaling kan de kaart kortstondig zonder PIN worden gelezen bij lage bedragen, maar voor grotere bedragen geldt vaak PIN-verificatie.

Voordelen en beperkingen: Pinbetalingen zijn wereldwijd breed geaccepteerd en snel, met extra beveiliging door chip en PIN. Nadelen zijn onder meer risico op fraude door skimming, diefstal van de kaart, en afhankelijkheid van werkende terminals en netwerken.

Regelgeving en context: In de Europese Unie vallen kaartbetalingen onder regels voor betaalrekeningen en sterke klantauthenticatie (SCA) onder PSD2, met PIN-verificatie als traditionele kaartpresent-beveiliging. Ontwikkelingen richten zich op betere beveiliging en interoperabiliteit tussen netwerken.

---