Onderbrekingsduur

Onderbrekingsduur is de duur van een onderbreking van een dienst of proces. Het gaat om de tijd tussen het begin van de storing en het moment waarop de dienst weer volledig functioneel is. Het concept wordt toegepast in uiteenlopende domeinen zoals elektriciteitsnetten, telecommunicatie, informatietechnologie, industrie en transport.

De duur wordt doorgaans uitgedrukt in seconden, minuten of uren en kan worden gemeten over een bepaalde periode, bijvoorbeeld per dag of per maand. De totale onderbrekingsduur in een periode bepaalt samen met de totale tijd de beschikbaarheid van de dienst: beschikbaarheid equals (totale tijd − onderbrekingsduur) gedeeld door totale tijd. Downtime is de som van alle onderbrekingen in de periode.

Onderbrekingsduur kan bestaan uit meerdere incidenten. Het opnemen van incidenten en hun duur helpt bij het berekenen van prestatie-indicatoren zoals MTBF (gemiddelde tijd tussen storingen) en MTTR (gemiddelde reparatietijd). Redundantie, snelle detectie en effectieve herstelprocessen verkorten de onderbrekingsduur en verhogen de beschikbaarheid. Het gebruik van monitoring systemen en logbestanden vergemakkelijkt analyse en SLA-verantwoording.

Veel factoren beïnvloeden de onderbrekingsduur: oorzaak van de storing, complexiteit van systemen, redundantie, onderhoudsbeleid, externe gebeurtenissen en reactietijd van technici. In beleid en besluitvorming wordt de onderbrekingsduur vaak afgewogen tegen kosten, operationeel risico en klantimpact.