Nagelschimmelziekten

Nagelschimmelziekten, medisch aangeduid als onychomycose, zijn schimmelinfecties van de nagel die zowel bij de vingers als de tenen kunnen voorkomen. De meest voorkomende veroorzakers zijn dermatofyten (bijvoorbeeld Trichophyton rubrum en Trichophyton interdigitale), maar ook gisten (Candida‑soorten) en schimmels uit de klasse der non‑dermatofyten kunnen betrokken zijn.

De aandoening ontstaat wanneer de nagelstructuur wordt aangeboord door sporen die via een kleine wond, vochtige omgeving of een beperkt immuunsysteem de nagelplaat binnendringen. Symptomen omvatten verkleuring (geel, wit of bruin), verdikking, brokkelige of gladde nagelranden en soms een onaangename geur. In gevorderde stadia kan de nagel gedeeltelijk of geheel afsterven en losraken van het nagelbed.

Diagnose wordt doorgaans bevestigd door een klinisch onderzoek, vaak aangevuld met een nagelkrabbe- of schrapreeks die vervolgens wordt gekweekt of onder een microscoop wordt onderzocht. In twijfelgevallen kan een histopathologisch onderzoek of een PCR‑test worden ingezet om de specifieke schimmelsoort te identificeren.

Behandeling varieert van topische antischimmelmiddelen (bijvoorbeeld ciclopirox of amorolfine) tot systemische therapieën met terbinafine, itraconazol of fluconazol, afhankelijk van ernst, locatie en causale schimmel. Therapie duurt meestal meerdere maanden, en recidieven komen vaak voor, waardoor een nauwgezette opvolging belangrijk is.

Preventieve maatregelen omvatten het droog houden van foto’s, het dragen van goed passende schoenen, het vermijden van gedeelde nagelverzorgingsinstrumenten en het tijdig behandelen van voetschimmels. Risicogroepen zijn ouderen, diabetici, mensen met een verminderde doorbloeding of een verzwakt immuunsysteem. Nagelschimmelziekten vormen een cosmetisch en soms pijnlijk probleem, maar met juiste diagnostiek en therapie is genezing haalbaar.