Glasvezelkabels

Glasvezelkabels verzenden gegevens als lichtsignalen via glasvezels, meestal silicaglas. Het licht wordt in de kern gehouden door totale interne reflectie tegen de rand en de omliggende cladding met een lagere brekingsindex. Door deze eigenschap kunnen signalen over lange afstanden met weinig verlies worden verzonden. Glasvezelkabels bieden hoge bandbreedte, zijn minder gevoelig voor elektromagnetische ruis en wegen weinig. Ze zijn dun en licht, waardoor ze geschikt zijn voor moderne netwerken.

Er bestaan twee hoofdtypen: single-mode (SMF) en multimode (MMF). SMF heeft een zeer smalle kern (ongeveer 8–10 micron) en wordt over lange afstanden gebruikt; MMF heeft een bredere kern (50 of 62,5 micron) en is vaak toegepast in lokale netwerken. Veelgebruikte golflengtes zijn circa 850–1300 nanometer voor MMF en 1310–1550 nanometer voor SMF, waarbij 1550 nm-band het laagste verlies biedt bij lange afstanden.

Een glasvezelkabel bestaat uit de glasvezel zelf met een beschermende mantel. Aan het eind van elke vezel zitten connectors; verbindingen worden gemaakt door koppelen of splicing. Transceivers in netwerkapparatuur zetten elektrische signalen om in optische signalen en omgekeerd.

Toepassingen omvatten telecommunicatie en datanetwerken, datacenters, glasvezeltoegang tot woningen en bedrijfsgebouwen, en medische beeldvorming. Glasvezel biedt hoge bandbreedte, laag verlies en lange afstanden, en is immuun voor elektromagnetische interferentie vergeleken met koperen kabels.

Installatie en onderhoud vereisen zorg bij hanteren en buigen. Houd rekening met minimale buigradius en zorg voor correcte terminering en testen, bijvoorbeeld met OTDR-metingen of visuele inspectie. Gebroken glas kan snijwonden veroorzaken; verwijdering moet volgens lokale voorschriften gebeuren.

Standaarden omvatten ITU-T G.652 en TIA/EIA-568 voor Ethernet-glasvezelnetwerken, met aanvullende normen voor connectors en terminatie. Ontwikkelingen richten zich op hogere capaciteit, betere koppeling en kostenreductie.