Geluidsnormering

Geluidsnormering is het geheel van regels, normen en praktijken die gericht zijn op het beheersen en beperken van geluid om gezondheid, veiligheid en leefkwaliteit te beschermen. Het bestrijkt zowel milieugeluid (geluid in de openbare ruimte en in woonwijken) als arbeidsgeluid (geluidsbelasting op de werkvloer). Doel is hinder en schadelijke effecten zoals slaapverstoring, verminderde concentratie en gehoorschade te voorkomen of te beperken.

Een kernonderdeel van geluidsnormering is meten en kwantificeren van geluid. Geluidsniveaus worden meestal uitgedrukt in decibel (dB), vaak met de A-weging (dB(A)) om de menselijke gehoor te benaderen. Voor milieugeluid worden vaak LAeq-waarden en dag-, avond- en nacht-indelingen genoemd (bijv. Lden of Lnight), terwijl op de werkplek geluidsexposities zoals LAeq of dB(A) worden gemeten over een werktijd. Normen en procedures ontstaan uit internationale normen (ISO/EN) en nationale wetgeving.

Het reguleringskader omvat wet- en regelgeving op Europees niveau en nationale implementaties. In de Europese Unie bestaan richtlijnen voor milieu- en arbeidsgeluid, die lidstaten verplichten geluidbelasting te monitoren, geluidskaarten te maken en maatregelen te nemen om hinder te verminderen. In Nederland worden deze kaders vertaald naar lokale verordeningen, geluidsnormen bij vergunningverlening, geluidmetingen en informatieve of bindende maatregelen zoals geluidsbuffers, snelheidsbeperkingen en aanpassingen in weg- en bouwplannen.

Toepassingsgebieden omvatten verkeer (weg-, spoor- en luchtverkeer), industrie, bouw en consumentenelectronica. Producentrichtlijnen kunnen geluidsnormen opleggen aan producten, terwijl steden en gemeenten rekening houden met geluid bij ruimtelijke ordening en infrastructuur.

Zie ook: milieubeleid, arbeidsomstandigheden, ruimtelijke ordening, geluidsmetingen.