Echocardiografie

Echocardiografie is een medische beeldvormingstechniek die het hart in beeld brengt met ultrasone golven. Een transducer zendt geluid uit en vangt de teruggekaatste signalen op, die samen real-time beelden van hartstructuren opleveren. De meest gebruikte vorm is transthoracale echocardiografie (TTE), waarbij de probe op de borst wordt geplaatst. Een alternatief is transoesofagele echocardiografie (TEE), waarbij de probe via de slokdarm dichter bij het hart ligt en vaak betere beelden geeft van bepaalde delen.

Technieken omvatten 2D-echocardiografie, Doppler- en kleurendoppler voor meting van bloedstroom en snelheid, en 3D-echocardiografie voor volumebepalingen. Daarnaast bestaan weefsel-Doppler (TDI) en strain-imaging, die de beweging van myocardweefsel kwantificeren en zo systolische en diastolische functies beoordelen.

Echocardiografie wordt gebruikt om kamer- en klepafwijkingen, pericardiale effusie, ventrikelfunctie, aangeboren hartafwijkingen en aanwezigheid van tromben of vegetaties te beoordelen. Het ondersteunt diagnostiek bij hartfalen, myocardinfarct, klepziekten en bij preoperatieve planning of postoperatief toezicht.

Veiligheid en beperkingen: de methode is over het algemeen veilig en zonder ioniserende straling. Bij TEE zijn sedatie en procedurele risico's aanwezig. Beeldkwaliteit kan beperkt zijn door lichaamsbouw, borstomtrek of longpathologie; interpretatie vereist ervaring en de juiste modaliteiten.