Betalingsonmacht

Betalingsonmacht is een juridische term uit het Nederlandse civiele en insolventierecht. Het verwijst naar de situatie waarin een schuldenaar niet in staat is om opeisbare betalingsverplichtingen na te komen vanwege een gebrek aan liquiditeiten of onvoldoende activa. Daarmee is betaling als zodanig niet haalbaar met de beschikbare middelen en ontstaat er een fundamenteel betalingsprobleem.

Oorzaken en signalen van betalingsonmacht zijn divers. Een onderneming kan betalingsonmacht ondervinden door terugvallende kasstroom, opeenstapeling van openstaande vorderingen, verlieslatende activiteiten of beperkte toegang tot financiering. Signalen zijn onder meer achterstallige betalingen aan crediteuren, verzoeken om uitstel van betaling en een verzoek tot bescherming tegen incassomaatregelen door derden.

Juridische context en verloop. In de Nederlandse wetgeving kan betalingsonmacht aanleiding geven tot beschermende maatregelen. De meest voorkomende route is surseance van betaling, een tijdelijk moratorium onder toezicht van de rechter dat bedoeld is om de onderneming een kans te bieden te reorganiseren of een doorstart mogelijk te maken. Als uit de reorganisatie geen uitzicht op herstel voortkomt, kan faillissement worden uitgesproken. Tijdens surseance wordt vaak een curator aangesteld die het bedrijf leidt en de herstructurering begeleidt. Bij faillissement worden activa geliquideerd en de opbrengsten verdeeld onder de concurrente crediteuren.

Relatie met solvabiliteit. Betalingsonmacht duidt op een gebrek aan betalingstermijn- en liquiditeitsvermogen en is vaak een aanwijzing voor insolvabiliteit; het is niet hetzelfde als een eenvoudige betalingsachterstand die zonder ingrijpen kan worden opgelost.

Zie ook: surseance van betaling, faillissement, insolventie.