Aanhouding

Aanhouden is een term uit het Nederlandse strafrecht die verwijst naar het tijdelijk vasthouden van een persoon door de politie (of in bepaalde gevallen de marechaussee) op verdenking van betrokkenheid bij een misdrijf. Het doel is om de identiteit vast te stellen, het onderzoek te beveiligen en zo nodig de verdachte verhoor te kunnen afnemen. Aanhouding wordt geregeld in het Wetboek van Strafvordering.

Wie mag aanhouden? De politie is bevoegd tot aanhouding. In noodzakelijke gevallen kan ook andere bevoegde opsporingshandhaving een aanhouding verrichten. Een aanhouding vindt meestal plaats op straat of in het politiebureau, maar kan ook volgen uit een bevel van de officier van justitie of de rechter.

Gronden en principes. Er moet sprake zijn van een redelijk vermoeden van schuld en van een dringend noodzakelijke maatregel om het onderzoek niet te laten frustreeren, vlucht te voorkomen of bewijs te beschermen. De aanhouding moet direct worden gemotiveerd en bekendgemaakt aan de betrokkene, inclusief de rechten die de betrokkene heeft.

Rechten van de betrokkene. De aangehouden persoon heeft onder meer recht op inzage in de reden van aanhouding, recht op bijstand van een advocaat, recht om contact op te nemen met een vertrouwenspersoon of familie, en recht op vertaling/tolk indien nodig. Men heeft ook het recht om zich niet te incrimineren en, indien mogelijk, medische bijstand.

Duur en vervolg. De aanhouding is bedoeld als fase voor verhoor en verdere afhandeling. Als langer vasthouden noodzakelijk is, kan een rechter-commissaris of officier van justitie besluiten tot verdere vrijheidsbeperkende maatregelen, zoals voorarrest of voorlopige hechtenis, conform de regels van het Wetboek van Strafvordering. Bij beëindiging van het onderzoek kan de betrokkene worden vrijgelaten of onder verder toezicht komen.